Κ.Π.Καβάφης
Η Πόλις
Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Αυτός ο περίπατος ήταν ένας περίπατος μέσα από δρομάκια γεμάτα ερείπια και θάνατο, θάνατο ενός παρελθόντος, μιας πόλης που έχει πεθάνει ή πεθαίνει κατά πολύ μεγάλα κομμάτια.
Μέσα από τα διαλεγμένα στενά που βρωμάει την γνωστή παλιούρα εγκατάλειψης και μούχλα, στάθηκα όχι μόνο να δω τα δικά μου φαντάσματα αλλά προσπάθησα να δω και άλλα.
Αφού πέρασα όλα αυτά τα δρομάκια βρέθηκα στην νότια παραλία από Ντολτσό μεριά όπου ήταν η ζωή της πόλης, με φωνές γέλια και θορύβους μηχανοκίνητων.
Η διαδρομή ήταν μια διάβαση μέσα από νεκρική περιοχή σε ζωντανή, μεγάλη θα έλεγα η αντίθεση.
Κάνοντας την βόλτα αυτήν έκανα μερικές λήψεις σε μια προσπάθεια να μεταφέρω κάπως την εικόνα της εγκατάλειψης του μεγαλύτερου μέρους της παλιάς πόλης.
Το δείγμα της εγκατάλειψης εδώ είναι πολύ μικρό σε σύγκριση με το μέγεθος της, αφιέρωσα τον χρόνο κυρίως στο να...κυνηγώ τα φαντάσματα.
0 Σχόλια